Ik was in ’t weeshuis
Naast het andere mooie werk raakt me telkens de installatie ‘Verweesd’.
Een groot kunstwerk bestaande uit een wolk van stenen ter nagedachtenis aan de weeskinderen die gedurende driehonderd jaar in dit gebouw hebben gewoond.
Ik ben niet zo’n kunstkenner dat ik alles wat ik zie, kan duiden. Zelfs begrippen als mooi en lelijk zeggen me niet zoveel. Maar deze stenen raken me. En niet zo’n beetje. Zaterdag was ik er met iemand en we hebben een tijdje staan kijken.
Zachte pianomuziek geeft de stenen een stem. Net door de ramen vallend zonlicht geeft zwart en wit de grijstinten. En ergens zorgt de wind voor beweging.
Bij elkaar is het geweldig en fragiel tegelijk. De stenen afzonderlijk zijn meer dan indrukwekkend. Driehonderd jaar verweesde kinderen huisvesten, is mooi, of misschien ook niet. Ik weet het niet. Dat deze kinderen een plekje kregen in dit gebouw is ook iets dat mij niet zoveel zegt.
Dat er nu na zoveel jaren stenen hangen, ervaar ik als iets heel speciaals. Elke steen vertelt zijn verhaal. Geen steen is hetzelfde. Het gaat niet alleen om het totaal, het is juist de enkeling. Sommigen in een groep, anderen moederziel alleen. Geen één die valt.
Eentje die mijn aandacht trekt. Elke keer als ik kijk dan draait hij. Om zijn eigen as. Laat zich zien en vangt het licht.
Alle stenen zijn met de hand gemaakt. Eén voor één. Van papier- maché. Dat is het mooiste. De stenen van papier. Het is zwaar genoeg geweest.
Naar aanleiding van de expositie van Tineke Radder in het Weeshuis in Gouda.
Arjan van Essen
31 oktober 2018